Δημοσθένης Παπαδόπουλος: «Το καλλιτεχνικό υλικό της Ελλάδας είναι απίστευτα ισχυρό, αλλά ανεκμετάλλευτο»

Ιανουάριος 03, 2017
Συνέντευξη στη Στέλλα Χαραμή για το Monopoli.gr
Μετά από έξι χρόνια απουσίας στη Γερμανία όπου εργάστηκε σαν ηθοποιός αφηγείται το χρονικό της «απόδρασης» κι επιστρέφει στην αθηναϊκή σκηνή για να σκηνοθετήσει «Το στρίψιμο της βίδας».
Δημοσθένης Παπαδόπουλος: «Το καλλιτεχνικό υλικό της Ελλάδας είναι απίστευτα ισχυρό, αλλά ανεκμετάλλευτο»

Δεν θα είχαν πολλοί συνάδελφοι του, τουλάχιστον της γενιάς και των δυνατοτήτων του, την ίδια τόλμη να τα παρατήσουν όλα και να ζήσουν σε μια ξένη χώρα. Μέσα σε μια νύχτα, ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος πήρε τη μεγάλη απόφαση να πετάξει για το Βερολίνο κι ας είχε κάπως στρωμένη τη ζωή του στην Αθήνα (ύστερα από 20 χρόνια επαγγελματικής πορείας) κι ας μην μιλούσε «γρι» Γερμανικά. Έξι χρόνια μετά, με ένα κύκλο καινούργιων εμπειριών ζωής και τέχνης να τον συνοδεύουν – αλλά και μ’ ένα πτυχίο Γερμανικών – επιστρέφει στην Ελλάδα για να μαζέψει λίγο από το φως της. Έπειτα από τον «Καζιμίρ και Καρολίνα» του Χόρβατ που ανέβασε τον περασμένο χειμώνα στο Cartel επανακάμπτει σκηνοθετικά με «Το στρίψιμο της βίδας» του Τζέιμς Χένρι στο θέατρο «Ανεσις». Και παρότι στη Γερμανία εργάστηκε αποκλειστικά ως ηθοποιός, στην Ελλάδα ανοίγει έναν καινούργιο δρόμο ως σκηνοθέτης.

Τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχετε απομακρυνθεί από το κομμάτι της ερμηνείας και έχετε αφιερωθεί στη σκηνοθεσία. Πως το εξηγείτε όλο αυτό;

Με ενδιαφέρει πολύ η σκηνοθεσία. Με ενδιαφέρει πολύ και η μετάφραση. Τα τελευταία έξι χρόνια έπαιξα σαν ηθοποιός μόνο στην Γερμανία. Απομακρύνθηκα σαν ηθοποιός μόνο από την Ελλάδα. Ήθελα καινούργιες προκλήσεις, ήθελα ανανέωση. Αλλά επί της ουσίας δεν ξεχωρίζω τις ιδιότητες ηθοποιού – σκηνοθέτη. Όταν παίζω σαν ηθοποιός λειτουργώ και ως σκηνοθέτης. Και το ανάποδο. Όταν σκηνοθετώ μπαίνω και στον ρόλο του ηθοποιού – δεν γίνεται διαφορετικά. Το θέατρο είναι σύνθεση. Δεν μπορείς να λειτουργείς μονοδιάστατα. Ο καλός ηθοποιός οφείλει να είναι και σκηνοθέτης με έναν τρόπο.

Τι έχει αλλάξει μέσα σας καλλιτεχνικά και σε υπαρξιακό επίπεδο αυτά τα τελευταία χρόνια;

Είμαι πιο συμφιλιωμένος με τους φόβους μου. Αγάπησα τις αδυναμίες μου. Είμαι πιο δεκτικός.

Ποιοι είναι οι φόβοι σας; Και σε τι δεν είχατε ανοχή;

Δεν έχω ανοχή στην έλλειψη ευγένειας. Στον φθόνο. Και στην προχειρότητα. Ως προς τους φόβους μου η απάντηση είναι πολύ δύσκολη. Δεν είναι πολύ εύκολο να τους εντοπίσεις. Πολλές φορές ονοματίζεις κάτι ως φόβο και αργότερα συνειδητοποιείς ότι αυτό ήταν μόνο το προσωπείο. Και ο πραγματικός φόβος είναι κάτι τόσο κρυμμένο, που ούτε καν το είχες υποψιαστεί. Σίγουρα πάντως είχα για πολύ καιρό φόβο στην συναισθηματική εμπλοκή.

Δεν φοβηθήκατε να φύγετε για τη Γερμανία, σχεδόν χωρίς δεύτερη σκέψη. Τι έχει μεσολαβήσει στο μεσοδιάστημα;

Έμεινα και δούλεψα στην Γερμανία έξι χρόνια. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία για μένα και μια ανανέωση προσωπική και καλλιτεχνική που την είχα ανάγκη. Δεν θα συνεχίσω όμως να μένω μόνιμα εκεί. Για εμάς τους ανθρώπους της Μεσογείου η έλλειψη ήλιου είναι κάτι βασανιστικό. Όμως το Βερολίνο είναι πια ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου. Θα βρίσκομαι συχνά εκεί αλλά τον περισσότερο χρόνο θα ζω στην Ελλάδα.

Papadopoulos Dimos3

Τι αφήνατε πίσω σας φεύγοντας;

Δεν ήθελα τίποτα ν’ αφήσω. Ήθελα να βρω. Ένιωθα ότι δεν έβρισκα τίποτα καινούργιο πια στην Ελλάδα.

Είπατε ή νιώσατε ποτέ «μετανάστης στη Γερμανία»;

Ποτέ. Ακριβώς το αντίθετο. Ίσως γιατί ήμουν τυχερός και δούλεψα αμέσως εκεί στο θέατρο.

Είμαι πιο συμφιλιωμένος με τους φόβους μου. Αγάπησα τις αδυναμίες μου. Είμαι πιο δεκτικός

Η πιο ισχυρή ανάμνηση σας ως ηθοποιός εκεί;

Όταν έπαιξα την Ολίβια στη «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ στο Ernst Deutsch Theater στο Αμβούργο. Ήταν ο πρώτος μου πρωταγωνιστικός ρόλος στα γερμανικά και η ιδέα ότι παίζει άντρας την Ολίβια ήταν η βάση της σκηνοθεσίας. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι η ευθύνη και το βάρος ήταν τεράστια. Είχε όμως πολύ μεγάλη επιτυχία. Η παράσταση βραβεύτηκε μάλιστα ως η καλύτερη σκηνοθεσία εκείνης της χρονιάς.

Τι έχετε κερδίσει και τι έχετε χάσει δουλεύοντας στο Βερολίνο – και από τη σχετική αποστασιοποίηση από τα ελληνικά πράγματα;

Μόνο κέρδισα. Κέρδισα καινούργιες εμπειρίες. Έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Επίσης επανεκτίμησα κάποια πράγματα στην Ελλάδα βλέποντάς τα από απόσταση.

Όπως;

Το φως της Ελλάδας είναι για μένα – όπως και για τους περισσότερους Έλληνες νομίζω – απαραίτητο. Η έλλειψη φωτός στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης είναι κάτι βασανιστικό. Κακά τα ψέματα, ζούμε σε μία από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου. Ακόμα και τώρα που υπάρχει οικονομική εξαθλίωση.

Στο επαγγελματικό κομμάτι;

Στο Βερολίνο επαγγελματικά ένιωθα περισσότερο εξοικειωμένος. Όταν δουλεύω εδώ πολλοί με κατακρίνουν ως τελειομανή και πολύ δύσκολο άνθρωπο. Κι αυτό επειδή στην δουλειά μου απαιτώ τα πράγματα να γίνονται όπως πρέπει και στην ώρα τους. Στην Γερμανία ήμουν ένας κανονικός επαγγελματίας.

Και η ποιότητα ζωής;

Σε κάποια πράγματα η Γερμανία είναι φυσικά σε πολύ καλύτερο επίπεδο. Οι κοινωνικές παροχές, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι συνθήκες εργασίας κτλ. δεν συγκρίνονται με την Ελλάδα. Αλλά το να μπορείς να οδηγείς στην Αθήνα με ανοιχτό παράθυρο και να σε λούζει ο ήλιος, το να είσαι σε μισή ώρα στην θάλασσα και σε μια-δυο ώρες σε ένα νησί είναι κι αυτό ποιότητα ζωής. Εξαρτάται τι χρειάζεσαι κάθε φορά.

Papadopoulos Dimos4

Κάνετε συγκρίσεις ανάμεσα στις δύο θεατρικές πραγματικότητες που γνωρίζετε;

Δεν μου αρέσει γενικά να κάνω συγκρίσεις. Πιστεύω όμως ότι το καλλιτεχνικό υλικό της Ελλάδας είναι απίστευτα ισχυρό αλλά ανεκμετάλλευτο.

Υπό ποια έννοια;

Το υλικό – η πρώτη ύλη – του καλλιτεχνικού δυναμικού είναι πολύ δυνατή αλλά παραμένει ανεκμετάλλευτο γιατί το κράτος δεν επενδύει στον πολιτισμό. Δεν υπάρχει καμία οργανωμένη και μεθοδευμένη παιδεία. Δεν υπάρχει στόχος. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στην Γερμανία. Εκεί το κράτος επενδύει στον πολιτισμό. Θεωρεί τον πολιτισμό κάτι πολύ σημαντικό για την ανάπτυξη της χώρας. Εδώ μας αρκεί να μιλάμε για τους μεγάλους της αρχαιότητας και να είμαστε περήφανοι γι΄ αυτούς.

Όταν δουλεύω εδώ πολλοί με κατακρίνουν ως τελειομανή και πολύ δύσκολο άνθρωπο. Στη Γερμανία ήμουν ένας κανονικός επαγγελματίας
Επιστρέφετε σκηνοθετώντας το «Στρίψιμο της βίδας», ένα έργο που δίνει τη δυνατότητα διαφόρων εκδοχών πραγματικότητας. Πως το προσεγγίζετε;

Σαν εφιάλτη. Σαν ένα άγριο παραμύθι που βιώνει ένα καταπιεσμένο σεξουαλικά γυναικείο μυαλό. Σαν ελεύθερο συνειρμό στον καναπέ του ψυχαναλυτή.

Σας λείπουν τα παραμύθια στην εποχή μας;

Όποιος θέλει να ζήσει παραμύθι το ζει, ανεξαρτήτως εποχής. Τώρα τι παραμύθι ζει, και τι συνέπειες έχει αυτό το παραμύθι είναι μία άλλη ιστορία. Η δουλειά μου βασίζεται στο παραμύθι. Η δουλειά του ηθοποιού και του σκηνοθέτη είναι ακριβώς αυτό. Να εξιστορεί παραμύθια.

Έχουμε ανάγκη τη συλλογική αντίληψη της πραγματικότητας ή την προσωπική;

Νομίζω ότι η έννοια της πραγματικότητας είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό. Δεν μπορεί να είναι κάτι συλλογικό. Σίγουρα όμως έχουμε ανάγκη από κοινωνική συνείδηση.

Τι θα ήταν διαφορετικό στη χώρα μας αν ήμασταν φορείς κοινωνικής συνείδησης;

Η παιδεία θα ήταν ανώτερη. Θα έλειπαν οι ακροδεξιές και φασιστικές τάσεις. Θα υπήρχε σεβασμός στο παλιό και στο καινούργιο. Σεβασμός στη διαφορετικότητα. Είναι τόσα πολλά που θα ήταν διαφορετικά. Η κοινωνική συνείδηση είναι, νομίζω, η βάση της ανάπτυξης των κοινωνιών.

Papadopoulos Dimos proves
Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος με τη Θάλεια Ματίκα στις πρόβες του «Στριψίματος της βίδας». 

Πως μεταφράζετε την έννοια «στρίψιμο της βίδας» σε κοινωνικό επίπεδο; Είναι μια εποχή – στην Ελλάδα και παγκοσμίως – που περιγράφεται από αυτήν;

Η αγγλική έκφραση “The turn of the screw”, που κυριολεκτικά στα ελληνικά μεταφράζεται ως «Το στρίψιμο της βίδας», δεν συσχετίζεται απαραίτητα με την έννοια της τρέλας, όπως συμβαίνει με την ελληνική έκφραση. Επειδή όμως το θέμα της τρέλας είναι βασικό στο μυθιστόρημα η ελληνική μετάφραση ίσως και να είναι πιο εύστοχη από την πρωτότυπη αγγλική. Το “turn of the screw” θα μπορούσε περιγραφικά να μεταφραστεί ως ‘Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι’ ή ως ‘ Η χαριστική βολή”. Ναι. Ίσως όλες αυτές οι εκφράσεις εκφράζουν την σημερινή κοινωνικοπολιτική ελληνική και παγκόσμια κατάσταση. Το ποτήρι ξεχείλισε, δόθηκε η χαριστική βολή και έστριψε η βίδα. Ο συνειρμός είναι άμεσος και δεν νομίζω ότι χρειάζεται περαιτέρω να αναλυθεί.

Προσπαθείτε να διατηρείτε αποστάσεις από αυτή την αποκαρδιωτική πραγματικότητα;

Προσπαθώ πάντα να επικεντρώνομαι στα θετικά.

Δώστε μου μερικά παραδείγματα.

Ο ήλιος. Η θάλασσα. Οι φίλοι. Οι σχέσεις. Η δουλειά μου. Για τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικά.

Πηγή:www.monopoli.gr

in Δημοσιεύματα 0 comments

To Στρίψιμο της βίδας: Φαντάσματα (και άλλα δαιμόνια) στο Θέατρο Άνεσις

ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ, 4/1/2017

Από την Ιλειάνα Δημάδη

 

Ιστορία τρόμου; Ψυχολογικό θρίλερ; Αλληγορία για τους εσωτερικούς μας δαίμονες; Όπως κι αν έχει, από τις 10/1 το Θέατρο Άνεσις στοιχειώνεται από δύο ορφανά παιδιά, μια αινιγματική γκουβερνάντα και πολλά φαντάσματα. Διότι το «Στρίψιμο της βίδας» του Χένρι Τζέιμς ανεβαίνει από τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο με τη Θάλεια Ματίκα και τον Ιάσονα Παπαματθαίου. Λίγο πριν από την πρεμιέρα «ανακρίνουμε» τους βασικούς συντελεστές του.

Γύρω από το αναμμένο τζάκι, μια παρέα ακούει με κομμένη την ανάσα μια πολύ παράξενη ιστορία για μια γκουβερνάντα, η οποία αρχίζει να βλέπει απειλητικά οράματα όταν αναλαμβάνει τη φροντίδα δύο ορφανών παιδιών σε ένα παλιό ερημικό σπίτι… Έτσι ξεκινά το «Στρίψιμο της βίδας», η παράδοξη αυτή ιστορία φαντασμάτων του Χένρι Τζέιμς, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1898 κι έκτοτε στοιχειώνει την παγκόσμια λογοτεχνία, ενώ έχει μεταφερθεί στο θέατρο, στην όπερα, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση – χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η ομότιτλη όπερα του Μπέντζαμιν Μπρίτεν (1954 ) όσο και οι ταινίες «Οι αθώοι» (1961 ) με την Ντέμπορα Κερ και «Οι άλλοι» (2001 ) με τη Νικόλ Κίντμαν.

Στο Άνεσις θα δούμε τη νουβέλα του Τζέιμς να ζωντανεύει στη θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Δημοσθένη Παπαδόπουλου. Ας σημειωθεί ότι δεν είναι η πρώτη φορά που το «Στρίψιμο της βίδας» μεταφέρεται στο ελληνικό θέατρο. η εξαιρετική παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου στον Εξώστη του Αμόρε το 2000, με τους Άννα Μάσχα και Αργύρη Ξάφη, αποτελεί σημείο αναφοράς. «Δεν θα δείτε μια απλή θεατρική διασκευή. Είναι περισσότερο ένας ελεύθερος ή αυθαίρετος συνειρμός», μας προϊ­δεάζει ο σκηνοθέτης της τωρινής παράστασης Δημοσθένης Παπαδόπουλος. «Διαβάζοντας το έργο, με συνεπήραν πολύ περισσότερο ο φόβος και οι προβολές της νεαρής γκουβερνάντας πάνω στα παιδιά παρά η ύπαρξη φαντασμάτων. Ο Τζέφρι Χάτσερ, που διασκεύασε πρώτος το έργο για το θέατρο, αναφέρει ότι τα φαντάσματα δεν πρέπει να παρουσιαστούν επί σκηνής. Γιατί αν παρουσιαστούν σημαίνει ότι υπάρχουν. Στην παράστασή μας τα φαντάσματα υπάρχουν. Είναι ο κρυμμένος εαυτός των ηρώων. Της γκουβερνάντας και του θείου. Οι πλευρές του εαυτού τους που φοβούνται να φανερώσουν. Το τρομακτικό στο έργο δεν είναι η ύπαρξη των φαντασμάτων, αλλά­ ότι ο καταπιεσμένος εαυτός των ηρώων εμφανίζεται και οι ήρωες τον αποκαλούν φάντασμα».

Έργο για δύο πρόσωπα και πολλούς εαυτούς: Η μία εκ των δύο πρωταγωνιστών της παράστασης, η Θάλεια Ματίκα, διευκρινίζει: «Η γκουβερνάντα που υποδύομαι είναι μια καταπιεσμένη γυναίκα. Έχει μεγαλώσει σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον πουριτανισμού κι έχει γαλουχηθεί με ακραία συντηρητικές αντιλήψεις. Όταν, λοιπόν, φτάνει στην έπαυλη γοητευμένη από τον κύριο του σπιτιού, ο οποίος είναι απών, οι φοβίες της βγαίνουν στην επιφάνεια και προσωποποιούνται στα άτομα που την περιβάλλουν». Φαντάσματα θα δούμε τελικά; «Σύμφωνα με την πλειονότητα των ανθρώπων της σύγχρονης κοινωνίας, φαντάσματα δεν υπάρχουν», διαπιστώνει η Θάλεια Ματίκα. «Για τη γυναίκα που υποδύομαι όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Εκφράζει μια τόσο έντονη συναισθηματικά επιχειρηματολογία για τα πράγματα που βλέπει και αφουγκράζεται, που σε παρασύρει σε ένα παιχνίδι ακροβασίας μεταξύ λογικής και παράνοιας. Εκεί ίσως ξεκινάει το στρίψιμο της βίδας των θεατών. Καθένας μπορεί να κάνει τους δικούς του συνειρμούς πάνω στην ιστορία που παρακολουθεί χωρίς να είναι ποτέ σίγουρος για το τι συμβαίνει πραγματικά. Η υποκειμενική αντίληψη είναι διαφορετική για καθέναν από τους ήρωες που εμφανίζονται επί σκηνής. Κατά τη διάρκεια της παράστασης, κάτι ανάλογο φαντάζομαι ότι θα ισχύει και για τους θεατές».

Είναι ένα αινιγματικό θρίλερ για δυνατούς λύτες. «Όλα ξεκινούν από την ερωτική έλξη της γκουβερνάντας και του θείου», μας εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Και όλα εξελίσσονται σαν ένα άγριο κι εφιαλτικό παραμύθι μέσα στο ερωτικά και σεξουαλικά καταπιεσμένο μυαλό της ηρωίδας. Ο φόβος. Η απωθημένη επιθυμία. Ο τρόμος μπροστά στη συναισθηματική σύνδεση. Ο πουριτανισμός. Τα κοινωνικά και θρησκευτικά “πρέπει”. Οι ψυχαναλυτικοί καθρέφτες. Η πολλαπλότητα του εαυτού. Το κακό μέσα μας. Το κακό στον άλλον. Οι προβολές. Η καχυποψία. Η προκατάληψη. Ένα τρομακτικό όνειρο που ξεδιπλώνεται ψυχαναλυτικά με τη μορφή ενός παραμυθιού. Με τη μορφή ενός ονείρου. Ενός εφιάλτη. Ενός ζωγραφικού πίνακα. Ή ακόμη και με τη μορφή ενός δημοτικού τραγουδιού».

O Ιάσων Παπαματθαίου, γιος του γνωστού ηθοποιού Τάκη Παπαματθαίου, μας λέει για τη συμμετοχή του στο «Στρίψιμο»: «Μετά τον ενθουσιασμό ήρθε ο φόβος στη σκέψη ότι πρέπει να τα βγάλω εις πέρας με τέσσερις διαφορετικούς ρόλους σε ένα έργο τόσο ωραίο κι ενδιαφέρον. Κατά τη διάρκεια των προβών όμως συνειδητοποίησα ότι δεν είναι ακριβώς τέσσερις ρόλοι αλλά ένας, ο άντρας, σε αντιστοιχία με τον ρόλο της Θάλειας που είναι η γυναίκα. Αυτοί οι δύο ρόλοι μπλέκονται σε ένα παιχνίδι εξερεύνησης ο ένας του άλλου. Σε ένα μάλλον επικίνδυνο παιχνίδι. Όλα είναι διφορούμενα. Μπλέκεται το συνειδητό με το υποσυνείδητο. Το μητρικό με το σεξουαλικό, το συντροφικό με το φιλικό, με έναν τρόπο θαυμάσιο. Για μένα σίγουρα δεν είναι μια ιστορία φαντασμάτων, είναι μια ιστορία­ των εσωτερικών μας δαιμόνων. ­Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ».

Η ειρωνεία είναι πως, μολονότι­ το «Στρίψιμο τη βίδας» μπορεί να προκαλέσει ανατριχίλες ακόμη και στους πιο κυνικούς, για τον ίδιο τον συγγραφέα του δεν ήταν τίποτε άλλο παρά «μια διασκέδαση», «ένα προϊόν καθαρής εφευρετικότητας και ψυχρού καλλιτεχνικού σχεδιασμού»! Πάντως, ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος παραδέχεται ότι αφέθηκε στην ιστορία και λειτούργησε συνειρμικά και αυθαίρετα. «Έβαλα τα φαντάσματα επί σκηνής», μας λέει και συμπληρώνει: «Άλλαξα τα ονόματα των ηρώων. Πείραξα την πλοκή. Κράτησα από το μυθιστόρημα του Τζέιμς κομμάτια που εξυπηρετούν τη δική μου σύνδεση με την ιστορία και άφησα στην άκρη άλλα. Έφτιαξα το δικό μου όνειρο. Τον δικό μου εφιάλτη. Σαν να ξάπλωνα στον καναπέ του ψυχαναλυτή. Άφησα τον εαυτό μου να μπει ελεύθερα μέσα στο βιβλίο κι έκανα τους δικούς μου ελεύθερους συνειρμούς. Ελπίζω με το κείμενο και την παράσταση να κάνετε κι εσείς τους δικούς σας…»

 

in Δημοσιεύματα 0 comments

Δημοσθένης Παπαδόπουλος: «Ο ρόλος του καλλιτέχνη εξασθενεί και αυτό είναι δείγμα μεσαίωνα»

ΑΥΓΗ

Οι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν να ζηλέψουν από τους Ευρωπαίους την οργάνωση, τη σκληρή δουλειά και την ολοκληρωμένη Παιδεία. Από ταλέντο δεν υστερούν

Τις σκέψεις του για την κρίση που «έβγαλε στην επιφάνεια τον κρυμμένο εαυτό της χώρας και των ανθρώπων της», αλλά που ως «μια θλιβερή κατάσταση δεν φαίνεται έως στιγμής να μπορεί να γεννήσει τέχνη», μοιράζεται ο ηθοποιός Δημοσθένης Παπαδόπουλος με αφορμή την παράσταση «Το στρίψιμο της βίδας», βασισμένης στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χένρι Τζέιμς, που σκηνοθετεί ο ίδιος στο Θέατρο Άνεσις και η οποία κάνει πρεμιέρα την Τρίτη 10 Ιανουαρίου.

Διαπιστώνει πως «το θέατρο και γενικότερα η τέχνη περνά μεγάλη κρίση σε ολόκληρη την Ευρώπη» και δεν διστάζει να ομολογήσει πως, «ακόμα και αν φανεί κυνικό ή απαισιόδοξο, η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ο ρόλος του καλλιτέχνη στην κοινωνία εξασθενεί εδώ και χρόνια όλο και περισσότερο. Είναι λυπηρό. Αυτό είναι ένα πολύ αρνητικό γεγονός στην εποχή μας. Είναι δείγμα μεσαίωνα».

Ο ίδιος συνεχίζει ακόμα να σοκάρεται από τον εγωισμό και την αγένεια, να τρομάζει από τον ερασιτεχνισμό και την ημιμάθεια, αλλά προσπαθεί να «παραμένει παιδί, αθώος και ανοιχτός» απέναντι στα κείμενα, τα έργα και τους ανθρώπους. Επιμένει πως «μόνο προσωπικά μπορείς να μιλήσεις μέσω της τέχνης» και αποκαλύπτει πως ο ίδιος σκηνοθετώντας παρατηρεί επί της ουσίας τον εαυτό του.

 

Συνέντευξη στη Μάνια Ζούση

 

* Πριν από μερικά χρόνια βρεθήκατε στο Βερολίνο όπου ζήσατε για καιρό και συνεργαστήκατε με γερμανικά θέατρα. Επιστρέψατε και επιλέξατε τη σκηνοθεσία αντί της υποκριτικής. Γιατί φύγατε και πόσο ίδια ή διαφορετική βρήκατε τη χώρα και τους ανθρώπους της;

Έφυγα γιατί ήθελα να γνωρίσω καινούργια πράγματα. Χρειαζόμουν ανανέωση. Νέες προκλήσεις. Κάτι καινούργιο να με κινητοποιήσει. Με την επιστροφή μου στην Ελλάδα είδα τη χώρα και τους ανθρώπους αλλαγμένους. Προς το χειρότερο φυσικά. Μιζέρια, οικονομική εξαθλίωση, αλλά και εγωισμός, φθόνος, μοιρολατρία. Στην πορεία κατάλαβα ότι δεν άλλαξε ούτε η χώρα ούτε οι άνθρωποι. Απλά η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τον κρυμμένο εαυτό της χώρας και των ανθρώπων. Το περιτύλιγμα είχε σκιστεί και αποκαλύφθηκε το μίζερο εσωτερικό. Αυτό που κρυβόταν τόσα χρόνια κάτω από τα φρου – φρου και τα αρώματα.

 

* Τι σας σοκάρει και τι σας τρομάζει σήμερα εδώ; Τι σας ηρεμεί και σας γοητεύει;

Με σοκάρει ο εγωισμός και η αγένεια. Με τρομάζει ο ερασιτεχνισμός και η ημιμάθεια. Με ηρεμεί ένα ποτό σε κάποια μπαράκια στο κέντρο της Αθήνας, ένα καλό φαγητό με φίλους, μία βόλτα στον ήλιο. Με γοητεύει το διπλό πρόσωπο της πόλης. Η μεταμόρφωση του μπετονένιου τέρατος της μέρας στη μοιραία και σαγηνευτική πόρνη της νύχτας. Η Αθήνα είναι μία πόλη που συνδυάζει χαρακτηριστικά που σπάνια τα βρίσκεις σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.

 

* Τι σας άφησε η συνάντηση με το ευρωπαϊκό και το γερμανικό θέατρο; Σας λείπει κάτι από αυτήν έτσι ώστε να επιστρέφατε;

Με έκανε πιο δυνατό. Επίσης με γνώρισε με συγγραφείς με τους οποίους δεν είχα ως τότε ασχοληθεί. Με έκανε να έρθω πιο κοντά σε μια επαγγελματική πρακτική ως προς τη σκηνοθεσία. Με έφερε κοντά σε μία γλώσσα που τη θεωρώ εξίσου σημαντική με την ελληνική. Φυσικά και θα επιστρέψω και φυσικά ήταν μία πολύ μεγάλη εμπειρία για τη ζωή μου και για τη δουλειά μου».

 

* Πόσο δυνατός και καταλυτικός παραμένει ο ρόλος του καλλιτέχνη απέναντι στην εποχή;

Ίσως φανεί κυνικό ή απαισιόδοξο, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ο ρόλος του καλλιτέχνη στην κοινωνία εξασθενεί εδώ και χρόνια όλο και περισσότερο. Είναι λυπηρό. Αυτό είναι ένα πολύ αρνητικό γεγονός στην εποχή μας. Είναι δείγμα μεσαίωνα. Το μόνο όμως που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης είναι να θέσει κάποια ερωτήματα. Ούτε δρόμους μπορεί να ανοίξει, ούτε απαντήσεις οφείλει να δώσει.

 

* Πόσο άλλαξε ή πόσο ίδιο παραμένει το θέατρο στην Ελλάδα από τότε που φύγατε; Οι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν κάτι να ζηλέψουν από τους Ευρωπαίους;

Ομολογώ ότι δεν έχω παρακολουθήσει στενά το ελληνικό θέατρο τα τελευταία έξι χρόνια που έλειπα. Απ’ όσο όμως μπορώ να κρίνω από συζητήσεις με φίλους ή από τις λίγες παραστάσεις που έχω δει, σίγουρα έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Ίσως είναι και αναπόφευκτο κάτι τέτοιο, όταν πια οι περισσότεροι καλλιτέχνες δεν μπορούν να ζήσουν από το επάγγελμά τους. Αυτό οδηγεί σε προχειρότητα, σε ερασιτεχνισμό, σε γενικότερη μιζέρια. Δεν ήρθε ακόμα ίσως ο καιρός που αυτή η θλιβερή κατάσταση θα γεννήσει τέχνη. Όπως συνέβαινε παλιότερα σε ανάλογες περιπτώσεις. Ίσως δεν έρθει ποτέ αυτός ο καιρός. Θα δείξει. Νομίζω όμως ότι το θέατρο και γενικότερα η τέχνη περνά μεγάλη κρίση σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν είναι ένα φαινόμενο που παρουσιάζεται μόνο στην Ελλάδα. Οι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν να ζηλέψουν από τους Ευρωπαίους την οργάνωση, τη σκληρή δουλειά και την ολοκληρωμένη Παιδεία. Από ταλέντο δεν υστερούν.

 

* Ένας ελεύθερος συνειρμός πάνω στο έργο του Χένρι Τζέιμς, γράφει ο υπότιτλος της παράστασης «Το στρίψιμο της βίδας» που σκηνοθετείτε στο «Άνεσις». Σε τι συνίσταται αυτός ο ελεύθερος συνειρμός;

Το μυθιστόρημα του Χένρι Τζέιμς είναι πολυεπίπεδο. Είναι ένα κείμενο που επιδέχεται πολλές ερμηνείες και σε αυτό ακριβώς οφείλεται το γεγονός ότι πρόκειται για ένα αριστούργημα της λογοτεχνίας. Αφήνει τον αναγνώστη να κάνει τους δικούς του συνειρμούς. Η Ιστορία είναι σαν ένα αίνιγμα που μπορεί να έχει πολλαπλές εξηγήσεις. Διαβάζοντας λοιπόν το βιβλίο έκανα κι εγώ τους δικούς μου συνειρμούς. Η διασκευή και η παράσταση βασίζεται στα δευτερόλεπτα του αόριστου και περίεργου φόβου που αισθάνεται κάποιος πριν πάρει την απόφαση να εκτεθεί και να αφεθεί συναισθηματικά, ερωτικά ή ακόμα και σεξουαλικά. Στον φόβο αυτόν που μας έχει φορεθεί από την κοινωνία, τη θρησκεία και τον πουριτανισμό. Πρόκειται για τον εφιάλτη ή την άγρια περιπέτεια που βιώνει κανείς αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα.

 

* Ποια είναι τα στοιχεία του μυθιστορήματος που σας γοήτευσαν και πώς γίνονται σκηνική αφήγηση;

Δεν αντιμετώπισα καθόλου το κείμενο σαν θρίλερ. Παρ’ όλο που πολύ το θεωρούν ως τέτοιο. Έχουν γίνει μάλιστα και ταινίες θρίλερ βασισμένες στο βιβλίο. Είδα την Ιστορία σαν ένα ψυχαναλυτικό ταξίδι της ηρωίδας. Με ερέθισαν πολύ οι προβολές της ηρωίδας πάνω στα παιδιά. Οι έννοιες της αθωότητας και της αγνότητας ως αξίες που καθορίζονται από την κοινωνία και τη θρησκεία και πως αυτές καθορίζουν τον χαρακτήρα μας και προκαλούν τους φόβους μας. Τα υποτιθέμενα φαντάσματα της Ιστορίας τα αντιμετωπίζω ως κομμάτια του καταπιεσμένου εαυτού της ηρωίδας. Το τρομακτικό στην ιστορία δεν είναι η ύπαρξη φαντασμάτων αλλά ότι η ηρωίδα βλέπει κομμάτια του εαυτού της και τα αποκαλεί φαντάσματα γιατί φοβάται να τα αντιμετωπίσει. Στην παράσταση, λοιπόν, τα φαντάσματα είναι ορατά επί σκηνής. Ως οι άλλοι εαυτοί.

 

* Πόσο προσεγγίζετε τα κείμενα βιωματικά και πόσο αντλείτε από την ερμηνευτική σας διαδρομή ως ηθοποιός;

Ως σκηνοθέτης καλούμαι κάθε φορά να αφηγηθώ μία ιστορία και αυτό που με αφορά είναι να αφηγούμαι σωστά το παραμύθι. Προσπαθώ να είμαι παιδί. Αθώος και ανοιχτός ως προς το κείμενο, αλλά και ως προς τους συνεργάτες. Το κείμενο, βέβαια, πρέπει να χτυπάει άμα τη αναγνώσει κάποια χορδή μέσα μου. Η ιστορία που διηγείται πρέπει να συνδέεται με κάποιον τρόπο με κάτι δικό μου. Νομίζω ότι μόνο προσωπικά μπορείς να μιλήσεις μέσω της τέχνης. Ο σκηνοθέτης δηλαδή δίνει τη δική του ερμηνεία στην ιστορία. Βάζει τα δικά του ερωτηματικά. Το γεγονός ότι είμαι και ηθοποιός ίσως βοηθά στη σχέση μου με τους ηθοποιούς. Στην πραγματικότητα όμως ποτέ δεν ξεχώρισα τις δύο αυτές λειτουργίες. Ο καλός ηθοποιός είναι μ’ έναν τρόπο και σκηνοθέτης. Και ο σωστός σκηνοθέτης πρέπει να είναι μ’ έναν τρόπο και ηθοποιός. Σκηνοθετώντας παρατηρώ επί της ουσίας τον εαυτό μου από έξω.

in Δημοσιεύματα 0 comments

Δημοσθένης Παπαδόπουλος: Το “Στρίψιμο της βίδας” ως άγριο παραμύθι

CultureNow.gr
Συνέντευξη στην Αναστασία Ρίζου
Δευτέρα, 2 Ιανουαρίου 2017
Δημοσθένης Παπαδόπουλος: Το

Από τα πρώτα χρόνια που εμφανίστηκε στο θέατρο και τον κινηματογράφο τη δεκαετία του ‘90, πολλοί μιλούσαν για έναν ταλαντούχο ζεν πρεμιέ και προέβλεπαν για αυτόν ένα λαμπρό μέλλον. Ο ΔημοσθένηςΠαπαδόπουλος, καλούμενος συχνά να ερμηνεύσει δύσκολους και απαιτητικούς ρόλους, δεν δίστασε από αρκετά νωρίς να καταπιαστεί και με την σκηνοθεσίασπουδαίων έργων ρεπερτορίου. Τέλη της δεκαετίας του 2000 και ενώ η κρίση άρχιζε να αφήνει τα αποτυπώματά της, πήρε τη μεγάλη απόφαση να φύγει στην Γερμανία και χωρίς ούτε ο ίδιος ίσως να το περιμένει, έπαιξε σε σημαντικές παραστάσεις του εκλεκτού βερολινέζικου θεάτρου.

 

Με την έλευση του 2017, ανεβαίνει στο ΘέατροΆνεσις το αινιγματικό «ΣτρίψιμοτηςΒίδας», του ΧένριΤζέιμς, σε δική του σκηνοθεσία και με αφορμή την παράσταση , μας μιλά για το έργο και το πώς έχει διαμορφωθεί σήμερα, η καλλιτεχνική του οπτική.

 

Συνέντευξη: Αναστασία Ρίζου

Cul. N.: «Το στρίψιμο της βίδας» του Χένρι Τζέιμς, ένα ιδιαίτερο κείμενο που έχουμε σπάνια την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο σανίδι, ανεβαίνει στο Θέατρο «Άνεσις». Σε ποια στοιχεία έχετε εστιάσει περισσότερο ως σκηνοθέτης και διασκευαστής;

Δημοσθένης Παπαδόπουλος: Το κείμενο από μόνο του είναι πολυπρισματικό. Δέχεται πολλές ερμηνείες. Είναι ένα αριστούργημα της λογοτεχνίας. Γι΄ αυτό άλλωστε έχει ανέβει στο θέατρο, στην όπερα και έχει γίνει και τρεις φορές ταινία. Σε αυτό το έργο στηρίχτηκε και η γνωστή ταινία « οι Άλλοι».  Μία γκουβερνάντα προσλαμβάνεται σε έναν πύργο για να προσέχει δύο παιδιά και αρχίζει να βλέπει τα φαντάσματα δύο υπηρετών που δούλευαν στο παρελθόν στον πύργο και έχουν πεθάνει. Το κείμενο θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως θρίλερ . Ένα ψυχολογικό θρίλερ. Προσωπικά είδα το έργο σαν έναν εφιάλτη. Δεν το αντιμετωπίζω σαν θρίλερ. Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν φαντάσματα. Τα φαντάσματα στην δική μου διασκευή είναι ο καταπιεσμένος εαυτός των ηρώων. Είναι οι φόβοι της γκουβερνάντας που μετουσιώνονται σε φαντάσματα. Είδα το έργο ψυχαναλυτικά. Σαν έναν εφιάλτη. Σαν ένα όνειρο. Σαν ένα άγριο παραμύθι.

 

Cul. N.: Πόσο κοντά είναι η παράσταση στην εκδοχή του βιβλίου;

 

Δ. Π.: Η εκδοχή του βιβλίου είναι ανοιχτή. Επιτρέπει στον αναγνώστη να κάνει τους δικούς τους συνειρμούς. Η διασκευή που έκανα και η παράσταση είναι ο δικός μου ελεύθερος και ίσως αυθαίρετος συνειρμός πάνω στο έργο. Η ουσία του έργου βέβαια υπάρχει. Η παράσταση είναι κι αυτή ανοιχτή στο να κάνει ο θεατής τους δικούς του συνειρμούς.

 

Cul. N.: Εσάς προσωπικά τι σας γοητεύει ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο έργο;

 

Δ. Π.: Αυτό που εμένα με ενδιέφερε στο έργο είναι η κριτική του στάση απέναντι στον φόβο. Απέναντι στον συντηρητισμό και στην καταπίεση. Η γκουβερνάντα ζει αυτό το άγριο και εφιαλτικό παραμύθι φαντασμάτων λόγω της καταπιεσμένης της φύσης. Λόγω της άρνησής της να εμπλακεί συναισθηματικά, σωματικά, σεξουαλικά. Αυτό σταδιακά την οδηγεί στην τρέλα.

 

Cul. N.: Η σημαντική εμπειρία του Βερολίνου τι σας έχει διδάξει ως ηθοποιό και σκηνοθέτη;

Δ. Π.: Ως ηθοποιό και σκηνοθέτη δεν μπορώ να πω. Δεν ξέρω. Ως άνθρωπο με έκανε πιο ανοιχτό. Πιο δεκτικό. Λιγότερο αγχωτικό. Πιο συμφιλιωμένο με τον εαυτό μου και τους άλλους.

Cul. N.: Πώς κρίνετε το ελληνικό πολιτιστικό τοπίο μετά από αυτήν την ολιγόχρονη απομάκρυνση από την Ελλάδα;

 

Δ. Π.: Θλιβερό.

Cul. N.: Με ποια κριτήρια επιλέγετε συνήθως τις συνεργασίες και τα έργα με τα οποία καταπιάνεστε;

 

Δ. Π.: Το πρώτο και βασικό κριτήριο είναι οι συνεργάτες. Επίσης ένα βασικό κριτήριο είναι, αν μέσω του έργου, που κάθε φορά μου προτείνεται,  μπορώ κάτι συγκεκριμένο να πω. Αν η ιστορία με κινητοποιεί να ψάξω κάτι δικό μου. Και το τρίτο κριτήριο  τα χρήματα.

 

Cul. N.: Αυτήν την περίοδο δραστηριοποιείστε και σε άλλα θεατρικά πράγματα, εκτός του «Στριψίματος της βίδας». Θέλετε να μας μιλήσετε για αυτά;

 

Δ. Π.: Αυτήν την στιγμή παίζεται το «ΠάρτιΓενεθλίων» του Πίντερ στο «ΑπόΜηχανής» θέατρο σε δική μου μετάφραση και σκηνοθεσία.

Cul. N.: Τι περιλαμβάνει η συνέχεια για εσάς;

Δ. Π.: Την άνοιξη επιστρέφω Βερολίνο και μετά για Αμβούργο για μία τρίμηνη παραγωγή στο Ernst Deutsch Theater, όπου θα συμμετάσχω σαν ηθοποιός . Για τον επόμενο χειμώνα συζητώ κάποιες επόμενες σκηνοθεσίες στην Αθήνα, αλλά ακόμα τίποτα δεν είναι ανακοινώσιμο.

Βρείτε το άρθρο στο http://www.culturenow.gr/54435/dhmosthenhs-papadopoylos-to-stripsimo-ths-vidas-ws-agrio-paramythi

in Δημοσιεύματα 0 comments

Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος άφησε το Βερολίνο για αυτή την παράσταση

ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΕΣΙΣ

φωτογραφία: facebook

Iefimerida.gr
Από την Κατερίνα Πουλοπούλου
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος αφήνει για λίγο το Βερολίνο όπου ζει τελευταία χρόνια και αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία μίας παράστασης στο θέατρο Άνεσις.

Από 10 Ιανουαρίου παρουσιάζει το αριστουργηματικό μυθιστόρημα τρόμου «Το στρίψιμο της βίδας» του Χένρι Τζέιμς, με τους Θάλεια Ματίκα και Ιάσονα Παπαματθαίου.

Μια παράσταση για δύο πρόσωπα ανάμεσα στο πραγματικό και το υπερπραγματικό, την αίσθηση και την παραίσθηση, την αγωνία, την υπαινικτικότητα και τον ίδιο τον φόβο του θανάτου.

 

Ο ηθοποιός, άλλοτε ως παρατηρητής και άλλοτε ως σκηνοθέτης καθοδηγεί τους ηθοποιούς του, μέσα στον σκοτεινό κόσμο του Τζέιμς.

Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος έχει τη συνολική επιμέλεια της παράστασης, μιας και εκτός από τη σκηνοθεσία, έχει κάνει τη διασκευή, τη μουσική επιμέλεια και τους φωτισμούς.

Οι πρόβες έχουν ήδη ξεκινήσει: 

Η γκουβερνάντα, φτωχή κόρη ενός πάστορα, διαβάζοντας μια αγγελία έρχεται σ’ επικοινωνία με το μελλοντικό αφεντικό της και σύντομα αναλαμβάνει χρέη παιδαγωγού.

Ο γοητευτικός κύριός της, της έθεσε έναν όρο ̇ να μην τον ενοχλήσει ποτέ.

Η κοπέλα καταφθάνει στο εξοχικό σπίτι, γοητεύεται από τη γνωριμία με τη μικρή της μαθήτρια ενώ ύστερα από δύο μέρες γνωρίζει και τον νεαρό μαθητή της ο οποίος επιστρέφει από το σχολείο στο οποίο φοιτούσε, αποβεβλημένος εξαιτίας της διαγωγής του.

Σταδιακά, η γκουβερνάντα αρχίζει να βλέπει φασματικές παρουσίες που δεν γνωρίζει και καταλήγουν να γίνουν για την ίδια εμμονή.

Εγκλωβισμένη σε ένα παιχνίδι νοητικών παραδοξοτήτων, μυστηριωδών σκιών και μεταφυσικής ατμόσφαιρας παρακολουθεί το φανταστικό να εισβάλλει στην καθημερινότητα και να της επιβάλλεται ως μία πιθανή εκδοχή της πραγματικότητας.

Πρεμιέρα στις 10 Ιανουαρίου 2017

Παίζουν: Θάλεια Ματίκα, Ιάσων Παπαματθαίου
Διασκευή – Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια -Φωτισμοί: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Θέατρο ΑΝΕΣΙΣ, Λ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι, Τηλ.2107488881

Πηγή: Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος άφησε το Βερολίνο για αυτή την παράσταση [φωτογραφίες & τρέιλερ] | iefimerida.grhttp://www.iefimerida.gr/news/307082/o-dimosthenis-papadopoylos-afise-verolino-gia-ayti-tin-parastasi-fotografies-treiler#ixzz4SzwYqsYD

in Δημοσιεύματα 0 comments

Πρόγραμμα παραστάσεων Δεκεμβρίου

Για το μήνα των γιορτών το θέατρο Άνεσις διαμορφώνει το πρόγραμμα των παραστάσεων του ως εξής:

Έγκλημα και τιμωρία

Η διασκευή του παγκόσμια αναγνωρισμένου λογοτεχνικού έργου του Φίοντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι, Έγκλημα και Τιμωρία από τον Λεβάν Τσουλάτζε, καλλιτεχνικό διευθυντή του Kote Marjanishvili theatre, επέστρεψε για να μας καθηλώσει για δεύτερη χρονιά…

 

Η ταυτότητα της παράστασης

Διασκευή – Σκηνοθεσία/Φωτισμοί/Μουσική επιμέλεια: Λεβάν Τσουλάτζε

Μετάφραση (από τα γεωργιανά) : Xάτια Γκόσουα

Σκηνικά: Σταύρος Λίτινας

Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη

Εικαστική επιμέλεια: Αλίνα Αναστασιάδη

Φωτογραφίες: Μελίνα Δόσιου

Trailer: Filmotomy   

 

ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: Τετάρτη και Κυριακή στις 19.30, Πέμπτη στις 20.00, Παρασκευή & Σάββατο στις 20:30

Επιπλέον παραστάσεις: 26 & 27 Δεκεμβρίου στις 21.00

ΤΙΜΕΣ: Τετάρτη & Πέμπτη 16 ευρώ,  Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή 19 ευρώ,  φοιτητές, δάσκαλοι, καθηγητές & άνω των 65 χρόνων 14 ευρώ, άνεργοι 10 ευρώ

Προπώληση εισιτηρίων στο ταμείο του θεάτρου ΑΝΕΣΙΣ, Λ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι, Τηλ.2107488881-2, στο Viva.gr ( τηλέφωνο κρατήσεων 11876), στο κατάστημα Viva (The Mall Athens) και στο VivaWallet Mobile App, στα καταστήματα Public και στο  tickets.puplic.gr, στα καταστήματα Seven Spots, στα Reload Stores, στα καταστήματα Media Markt και στο tickets.mediamarkt.gr. Βρείτε αναλυτικά τα 300+ σημεία προπώλησης στο Viva: www.vivapayments.com/el-gr/network

LINK ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-anesis/egklima-timoria/

ΔΕΙΤΕ ΤΟ TRAILER : https://www.youtube.com/watch?v=iqhtToUrhy8

FB: https://web.facebook.com/theatroanesis/?fref=ts

 

Δεσποινίς Τζούλια

Με το αριστούργημα του August Strindberg, Δεσποινίς Τζούλια, επέστρεψε  ο χορογράφος και σκηνοθέτης Σταύρος Λίτινας παρουσιάζοντας για τέταρτη χρονιά, για τη σκηνή του θεάτρου Άνεσις, την πρωτοφανή εκδοχή της δημοφιλέστερης ηρωίδας του Σουηδού συγγραφέα σε μία παράσταση flamenco που γνώρισε επιτυχία, αγαπήθηκε από το κοινό και εντυπωσίασε τους κριτικούς!

 

Η ταυτότητα της παράστασης

Σύλληψη – Σκηνοθεσία:  Σταύρος Λίτινας

Δεσποινίς Τζούλια: Εύα Παρασκευοπούλου

Υπηρέτης Ζαν: Σταύρος Λίτινας

Μαγείρισσα Κριστίν: Αλίνα Αναστασιάδη

Αφήγηση: Άντζελα Μπρούσκου

 

Τη μουσική επιμέλεια, τα σκηνικά, τους φωτισμούς και τα κοστούμια της παράστασης υπογράφει ο Σταύρος Λίτινας.

 

ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00

 

Τελευταίες παραστάσεις: 26 & 27 Δεκεμβρίου στις 19.00

 

ΤΙΜΕΣ: 14 ευρώ, άνεργοι 10 ευρώ

 

Προπώληση εισιτηρίων στο ταμείο του θεάτρου ΑΝΕΣΙΣ, Λ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι, Τηλ.2107488881-2, στο Viva.gr ( τηλέφωνο κρατήσεων 11876), στο κατάστημα Viva (The Mall Athens) και στο VivaWallet Mobile App, στα καταστήματα Public και στο  tickets.puplic.gr, στα καταστήματα Seven Spots, στα Reload Stores, στα καταστήματα Media Markt και στο tickets.mediamarkt.gr. Βρείτε αναλυτικά τα 300+ σημεία προπώλησης στο Viva: www.vivapayments.com/el-gr/network

 

LINK ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ

https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-anesis/despinis-julia/?categories=theater

 

ΔΕΙΤΕ ΤΟ TRAILER : https://www.youtube.com/watch?v=pxbE7s-m1iA

 

 

 

 

Ολόγυρα Ολότελα Ολόιδιοι

 

Η παιδική σκηνή του Άνεσις υποδέχτηκε για δεύτερη χρονιά, την επιτυχημένη, πρωτότυπη, οικογενειακή κωμωδία των Θεόδωρου Κανδηλιώτη και Κατερίνας Τσατσαράγκου «ΟΛΟγυρα ΟΛΟτελα ΟΛΟιδιοι».

Η παράσταση έχει εγκριθεί και είναι προτεινόμενη από την Ευρωπαϊκή καμπάνια κατά του σχολικού εκφοβισμού ενώ τελεί υπό την αιγίδα της UNESCO Πειραιώς & Νήσων.

 

Η ταυτότητα της παράστασης

Ηλικία παρακολούθησης:       4+

 

Παίζουν: Σύλβια Δελικούρα, Κατερίνα Τσάβαλου, Έλενα Ασημακοπούλου, Ολυμπία Σκορδίλη, Ερνέστος Βουτσίνος και ο Θεόδωρος Κανδηλιώτης

Ομότιτλο τραγούδι:                Βανέσα Αδαμοπούλου

Σκηνοθεσία:                            Θεόδωρος Κανδηλιώτης

Μουσική:                                Γιώργος Αναστασόπουλος

Σκηνικά-Κοστούμια:               Χρύσα Δαπόντε

Χορογραφίες:                          Βαγγέλης Πιτσιλός

Βοηθός Σκηνοθέτη                  Μαριέττα Παυλάκη

Make Up:                                Χαρά Αλατζά – Freddy Makeup Stage

Φωτογραφίες:                         Θοδωρής Φράγκος

Γραφιστική Επιμέλεια             Χαρίνα Αυγουλέα

Διεύθυνση Παραγωγής:          Σωτήρης Μαρίνος

Παραγωγή:                              Ma.Ka.Co   www.makaco.gr

www.facebook.com/oloidioi

 

ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: Κυριακή 12:00

Οι παραστάσεις στις 25/12 και 1/1 δε θα πραγματοποιηθούν.

Επιπλέον παραστάσεις: 26 Δεκεμβρίου & 2 Ιανουαρίου, στις 15.00

 

ΤΙΜΕΣ: 10€ κανονικό, 8€ παιδικό, ανέργων, φοιτητικό, προσφορά για οικογένειες 28€ (2 γονείς + 2 παιδιά)

Προπώληση εισιτηρίων στο ταμείο του θεάτρου ΑΝΕΣΙΣ, Λ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι, Τηλ.2107488881-2, στο Viva.gr ( τηλέφωνο κρατήσεων 11876), στο κατάστημα Viva (The Mall Athens) και στο VivaWallet Mobile App, στα καταστήματα Public και στο  tickets.puplic.gr, στα καταστήματα Seven Spots, στα Reload Stores, στα καταστήματα Media Markt και στο tickets.mediamarkt.gr

Βρείτε αναλυτικά τα 300+ σημεία προπώλησης στο Viva: www.vivapayments.com/el-gr/network

LINK ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ

https://www.viva.gr/tickets/theater/theatroanesis/ologyra-olotela-oloidioi/

 

ΔΕΙΤΕ ΤΟ TRAILER : https://www.youtube.com/watch?v=WqmmALE0tzo

 

SITE: http://theatroanesis.gr/

Πληροφορίες για τα μ.μ.ε.: Μαρία Μπινίκου, Γραφείο τύπου

0030.6973.205816

in Δελτία Τύπου 0 comments

Το στοίχημα του Τάσου Ιορδανίδη

Συνέντευξη στο Γιώργο Νάστο για το BHmagazino

Ο πολυπράγμων ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός μιλάει για τις ευτυχείς συνεργασίες και τους ρόλους-πρόσκληση

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  05/12/2016
Το στοίχημα του Τάσου Ιορδανίδη

Ας ξεκινήσουμε με την είδηση: την επόμενη θεατρική σεζόν ο Τάσος Ιορδανίδης θα υποδυθεί τον Αμλετ έχοντας στο πλευρό του στους βασικούς ρόλους τρεις ηθοποιούς που θαυμάζει και εκτιμά πολύ, την Ιωάννα Παππά, την Πέμη Ζούνη και τον Αρη Λεμπεσόπουλο, σε έναν θίασο καθ’ όλα άξιο (Δημήτρης Διακοσάββας, Δημήτρης Καπετανάκος, Θοδωρής Κατσαφάδος, Κίμων Κουρής, Νίκος Πουρσανίδης). Μεγάλο το στοίχημα για τον 34χρονο ηθοποιό, σκηνοθέτη και παραγωγό, όμως μέχρι στιγμής τα ρίσκα που έχει πάρει στο Θέατρο Ανεσις, όπου τελεί χρέη καλλιτεχνικού διευθυντή, αποδίδουν. Αδιάψευστος κριτής, η μεγάλη επιτυχία της παράστασης «Εγκλημα και τιμωρία», η οποία επαναλαμβάνεται φέτος με τον ίδιο ως Ρασκόλνικοφ (και συμπρωταγωνιστές τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και την Αννίτα Κούλη). Την παράσταση υπογράφει ο φημισμένος γεωργιανός σκηνοθέτης Λεβάν Τσουλάτζε – ο ίδιος που θα ανεβάσει το σαιξπηρικό αριστούργημα.
Τι σας γοήτευσε στον Λεβάν Τσουλάτζε όταν συνεργαστήκατε για πρώτη φορά μαζί του στο «Λεωφορείον ο Πόθος» το 2014; «Τα συναισθήματα που μου προκαλούσε κάθε φορά που τον έβλεπα να στήνει μια σκηνή. Οι εικόνες που δημιουργούσε. Και κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό, η αντιμετώπιση που ενέπνεε και στους υπόλοιπους συναδέλφους. Στη συνέχεια, η απήχηση που είχε η παράσταση, ο τρόπος με τον οποίο τον αγκάλιασε το θεατρόφιλο κοινό με έπεισαν. Αυτά, σε επίπεδο συνεργασίας. Σε προσωπικό επίπεδο, πρόκειται για έναν γοητευτικότατο άνθρωπο, η ευγένειά του, η σεμνότητά του, η στάση του απέναντι στη ζωή δεν γίνεται να μη σε εντυπωσιάσουν».
Φοβηθήκατε όταν σας πρότεινε να παίξετε τον Ρασκόλνικοφ στη θεατρική μεταφορά του μνημειώδους μυθιστορήματος «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογέφσκι; «Στην αρχή τρόμαξα πολύ. Γιατί και η παραγωγή του εγχειρήματος απαιτούσε κάποια εχέγγυα τα οποία δεν ήξερα αν θα μπορούσα να τα εξασφαλίσω – εκείνος, βέβαια, πάντα βρίσκει τον τρόπο να ξεπερνάει τα εμπόδια. Και ως ηθοποιός, το να παίξεις τον Ρασκόλνικοφ, δεν γίνεται να μη φοβηθείς, δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Αλλά του είχα εμπιστοσύνη».
Γίνατε γρήγορα παραγωγός, θεατρώνης. Δεν σας αρκούσε ο ρόλος του ηθοποιού;«Ηθελα από την αρχή να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου, επηρεασμένος ίσως και από τον πατέρα μου που είχε δική του δουλειά. Ηθελα από νωρίς, και ελπίζω να μην ακουστεί υπερφίαλο, να ορίζω εγώ τις συνεργασίες μου. Σίγουρα αυτό πηγάζει από μια υπέρμετρη αυτοπεποίθηση σε συνδυασμό με μια φοβερή ανασφάλεια. Ο κυκεώνας αυτών των συναισθημάτων, των σκέψεων και των αναγκών με οδήγησε σε αυτή την επιλογή».
Χάνεστε ποτέ στις πρακτικές απαιτήσεις της δουλειάς του παραγωγού παραμελώντας λίγο τον καλλιτέχνη μέσα σας; «Κάθε χρόνο χάνομαι. Θα το πω ακραία, αλλά όσον αφορά τη δική μου ερμηνεία πάντα προτιμώ να έρθει κάποιος να με δει έναν-ενάμιση μήνα μετά την πρεμιέρα. Οταν ξεκινάμε, ανεβαίνω στη σκηνή και έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάθε μικρή λεπτομέρεια, από το τηλεφώνημα στον λογιστή που ξέχασα να κάνω έως την πόρτα που δεν έκλεισε στο ακριβές σημείο ή την καταχώριση που δεν τυπώθηκε όπως την ήθελα. Εχω μάθει να ζω με αυτό. Αν σταματούσε, κάτι που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, θα μου κακοφαινόταν».
Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεστε αποκλειστικά με τον Τσουλάτζε. Υπάρχει κάποιος έλληνας σκηνοθέτης, πέραν των πολύ γνωστών ονομάτων, με τον οποίο θα θέλατε στο μέλλον να συμπράξετε; «Υπάρχει. Συνεργάζομαι ήδη μαζί του ως παραγωγός. Είναι ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος, ο οποίος θεωρώ ότι θα γράψει ιστορία στο ελληνικό θέατρο. Είναι βαθιά συναισθηματικός, αλλά και με βαθιά γνώση του θεάτρου. Βλέπω πώς δουλεύει στις πρόβες για το “Στρίψιμο της βίδας” και ανυπομονώ να ανέβει η παράσταση».
«Εγκλημα και τιμωρία»: Θέατρο Ανεσις (λεωφ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι).

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

Διαβάστε ξανά το άρθρο στο http://www.tovima.gr/vimagazino/interviews/article/?aid=849405
in Δημοσιεύματα 0 comments

Τάσος Ιορδανίδης: «Το θέατρο μπορεί να μας σώσει»

Συνέντευξη στην Αφροδίτη Γραμμέλη
untitled
Ο Τάσος Ιορδανίδης συνδυάζει δύο δύσκολους και απαιτητικούς ρόλους: αυτόν του θιασάρχη και αυτόν του ηθοποιού.
Στο θέατρο «Ανεσις» επιλέγει και φροντίζει το ρεπερτόριο, έχει τη συνολική ευθύνη και επιπλέον παίζει και ρόλους. Φέτος για δεύτερη σεζόν συνεχίζεται η παράσταση του έργου του Ντοστογέφσκι «Εγκλημα και τιμωρία» στην οποία υποδύεται τον Ροσκόλνικοφ.

Ο ηθοποιός μίλησε στο «ΒΗΜΑ» για την παράσταση, για τα θεατρικά όνειρά του, για το θέατρο και για τον ήρωά του.

in Δημοσιεύματα 0 comments
Page 2 of 912345...Last »