Παρ’ ότι έχει πρωταγωνιστήσει σε άλλες έξι παραστάσεις με έργα Σαίξπηρ, είναι η πρώτη φορά που η Ιωάννα Παππά βάζει το κοστούμι της Οφηλίας. Ηδη έχουν ξεκινήσει οι παραστάσεις στο θέατρο “΄Ανεσις” με την βραβευμένη ηθοποιό να υποδύεται την τραγική ηρωϊδα στον “΄Αμλετ” υπό τις οδηγίες τουυ γεωργιανού σκηνοθέτη, Λεβάν Τσουλάτζε. Με αφορμή αυτή την παράσταση η Ιωάννα Παππά, μια από τις πιο χαρισματικές ηθοποιούς της γενιάς της, βρέθηκε στο στούντιο του TheTOC και μίλησε για την επαγγελματική αλλά και την προσωπική της ζωή, για τις διακρίσεις που έχει λάβει, για τις αγωνίες και τους φόβους της, βεβαιώνοντας ότι είναι ένας “εσωτερικός” άνθρωπος. Κάνει τελικά ένα μοναχικό επάγγελμα;

 

– Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις το “ναι” να ενσαρκώσεις την Οφηλία στην παράσταση “΄Αμλετ” που παρουσιάζεται στο θέατρο “΄Ανεσις”;

Ο Σαίξπηρ είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς.  Άυτή είναι η 6η Σαιξπηρική παράσταση που συμμετέχω. Ηταν το έργο, ο ρόλος, οι υπόλοιποι ηθοποιοί και φυσικά ο σκηνοθέτης, ο γεωργιανός Λεβάν Τσουλάτζε, που είναι βασικός συνεργάτης του Τάσου Ιορδανίδη, υπεύθυνου του θεάτρου Ανεσις ο οποίος στην παράσταση αυτή υποδύεται τον ΄Αμλετ. Και μπορώ πολύ να καταλάβω που ο Τάσος επιμένει να καλεί τον Λεβάν να ξανασκηνοθετήσει. Είναι ένας άνθρωπος με γνώση για το θέατρο, ταλέντο και πάρα πολύ καλοσύνη.

– Πως νιώθετε εσείς που προανάφερες αλλά και ο Αρης Λεμπεσόπουλος στο ρόλο του Βασιλιά της Δανίας, η Πέμη Ζούνη ως Γερτρούδη, ο Θοδωρής Κατσαφάδος ως Πολώνιος και οι άλλοι συντελεστές της παράστασης να συναγωνίζεστε τα μεγαθήρια του παγκόσμιου θεάτρου που έχουν υποδυθεί αυτούς τους ρόλους;

Αν το δούμε κάπως έτσι, αυτό θα λειτουργήσει αποτρεπτικά: τα έργα είναι εκεί και μας προκαλούν να αναμετρηθούμε μαζί τους. Σ’ αυτή τη διαδικασία μπαίνεις μόνο αν υπάρξει μια πολύ γερή βάση, και σίγουρα τίποτα δεν γίνεται χωρίς πολύ σκέψη και προετοιμασία. Η Οφηλία είναι μια κοπέλα που έχει βαθιά συνείδηση του τι σημαίνει ζωή από πολύ νωρίς. Είναι από τα παιδά που γρήγορα καταλαβαίνουν ότι στη ζωή υπάρχουν πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς με κατανόηση κι αγάπη. Είναι ένα πλάσμα που προσφέρει αγάπη. Είναι εκεί, στηρίζει, και μόλις βλέπει να καταρρέει ένας άνθρωπος που θεωρεί το πιο λαμπερό μυαλό της εποχής, ένα νέο άτομο, ο διάδοχος του θρόνου κι η ελπίδα του τόπου, καταρρέει κι η ίδια. Είναι ο άνθρωπος από το χέρι του οποίου θα σκοτωθεί ο πατέρας της. Αυτό την οδηγεί στην τρέλλα. Κι εκεί αυτοκτονεί.

– Εχεις συνεργαστεί με πολύ μεγάλους σκηνοθέτες. Γκόνης, Κουτσομύτης, Τάρλοου…

Δεν μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις διότι πρόκειται για πολύ διαφορετικούς ανθρώπους που σε βάζουν σε διαφορετική διαδικασία. Είναι ένα νέο ξεκίνημα, μια καινούργια σχέση. Σίγουρα επικοινωνείς διαφορετικά με τον καθένα. Από τους περισσότερους όμως – διότι πρόκειται για πολύ σημαντικούς σκηνοθέτες και να προσθέσω τους Μαρμαρινό Ευαγγελάτου, Χουβαρδά, Μοσχόπουλο, Πατεράκη, Μαστοράκης, Μόσχος.. –

– … είναι μεγάλη η λίστα

Νομίζω ότι είμαι πολύ τυχερή που έχω συναντηθεί μ’ όλους αυτούς τους σκηνοθέτες σε μεγάλα έργα. Με έχουν πλουτίσει και σε τεχνικό επίπεδο.

– “Ενιωσα ότι η εξωτερική μου εμφάνιση μπορει να με παγιδεύσει γιατί ο εσωτερικός μου κόσμος δεν έχει να κάνει απαραίτητα μ’ αυτό που βγαίνει προς τα έξω”, έχεις πει. Το προσυπογράφεις και σήμερα;

Αμα τη εμφανίσει μου λες “αυτό είναι ένα γλυκό κορίτσι”. Οταν πρωτοβγήκα (κι ήμουν πολύ νέα) “έγραψα” κάπως έτσι, ως ένα νέο, εύθραυστο κορίτσι. Είμαι όμως αρκετά δυναμική κι έχω στοιχεία που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Προσωπικά είχα ανάγκη να κινηθώ και σ’ άλλους χαρακτήρες και να μην παγιοδευτεώ σ’ αυτό που ορίζει η εξωτερική μου εμφάνιση.

– Παρ’ ότι γεννήθηκες στη Βοστόνη δεν φαίνεται να θέλεις να κυνηγήσεις καλλιτεχνικά όνειρα στο εξωτερικό Μένεις στην Ελλάδα κι ας είναι οι μισθοί χαμηλότεροι λόγω κρίσης; Η στην δική σου περίπτωση δεν συμβαίνει αυτό;

Εχω κινηθεί και σε θέατρα που ποτέ δεν διέθεταν μεγάλους προϋπολογισμούς. Δεν έχω συνηθίσει στις αστρονομικές πληρωμές. Αλλά παρ’ ολα αυτά επειδή κάνω μια δουλειά αμοιβόμενη – και πρέπει η αμοιβή να είναι ανάλογη αυτού που προσφέρεις – είμαι ικανοποιημένη μ’ αυτό που παίρνω. Μπορώ και επιβιώνω με μια σχετική άνεση έχοντας προσέξει να κάνω μια ζωή που δεν χρειάζεται παράλογα πράγματα.

– Μετά το βραβείο Κοινού για τις “Αλεπούδες” και το βραβείο Μερκούρη –  που μοιράστηκες με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη – για το “Οδός Πολυδούρη”, ποια άλλη διάκριση σου μένει να προσθέσεις στη συλλογή σου;

Χαίρομαι γι’ αυτά τα βραβεία πάρα πολύ. Εχουν και τα δυό τη σημασία τους. Είναι μεγάλη χαρά να βραβεύεσαι αλλά δεν σημαίνει ότι αλλάζει κάτι κι ότι η επόμενη ημέρα δεν έχει περισσότερες απαιτήσεις. Οπότε δεν είναι ποτέ αυτή η προσδοκία μου ή ο τρόπος που δουλεύω. Δεν έχω επαναπαυθεί… Αυτά τα βραβεία σε βαραίνουν πιο πολύ, παρά σε χαλαρώνουν. Μετά νιώθεις ακόμα μεγαλύτερη την απαίτηση για κάτι καλύτερο απ’ αυτό που έχεις ήδη κάνει. Κι εγώ δεν ηρεμώ από μόνη μου. ΄Ενας άνθρωπος που δεν ηρεμεί, λίγο δυσκολεύεται…

– Εχεις φροντίσει να κρατήσεις την προσωπική σου ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Είσαι σε μια ευτυχισμένη περίοδο;

Ναι, είμαι αρκετά καλά. Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Αυτό νομίζω είναι αρκετό.

– “Υπάρχει ημερομηνία λήξης κι η φύση σ’ αυτό το κομμάτι έχει φερθεί σκληρά  στο φύλο μας”, έχεις πει επίσης. Μια κι είσαι “αρκετά καλά” αυτή την περίοδο, νιώθεις την πίεση του βιλογικού ρολογιού να κάνεις οικογένεια;

Με την ηλικία αρχίζουν και προκύπτουν κι άλλα ζητούμενα. Ολα αυτά εννοείται ότι προκύπτουν μεγαλώνοντας. Δεν είμαι απ’ αλλού… Υπάρχει φοβία για το μετά (σε σχέση με το γήρας περισσότερο και για το τι μπορεί να σημαίνει η ζωή μετά από μια ηλικία, αν καταφέρουμε και φτάσουμε βέβαια…). Αλλά νομίζω πως αν έχεις φτιάξει μια ζωή με ανθρώπους που παίρνεις και δίνεις αγάπη, όλα μπορούν να ξεπεραστούν.

– Στην καθαρεύουσα και με πρωταγωνίστρια εσένα συνεχίζεται και φέτος το αυτοβιογραφικό διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού “Το Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον” στο θέατρο του Γιώργου Αρμένη από αρχές Νοεμβρίου… Είσαι εσωτερικός άνθρωπος τελικά. Είσαι τόση ώρα στη σκηνή μόνη σου…

Κι είναι κι η δεύτερη φορά μετά το “Οδός Πολυδούρη”. Κι είχα πει ότι δεν θα το ξανακάνω – ήταν κοντά χρονικά. Ναι, είναι μια πολύ μοναχική διαδικασία κυρίως την περίοδο των προβών διότι στη σκηνή η επαφή με το κοινό είναι άμεση. Κι έχει μια γοητεία που δεν τη νιώθεις σε μια πολυπρόσωπη παράσταση. Είναι προσωπική επαφή, απαιτεί και πολύ προσωπική δουλειά. Κι επειδή με συγκινεί προσωπικά και συγκινεί και τον κόσμο, μπήκα στη διαδικασία να το επαναλάβω…

Δείτε ξανά το άρθρο και το video της συνέντευξης