H μονόλογος «Τζόρνταν», των Άννα Ρέυνολντς και Μόιρα Μπουφίνι,με τη Μαρίνα Ασλάνογλου σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη και σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, που συγκλόνισε το κοινό και αποκόμισε εξαιρετικές κριτικές, στις συνεχείς -από το 2010- και επιτυχημένες παραστάσεις του, εντός και εκτός Αθηνών,ανέβηκε για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων,στο θέατρο Άνεσις, εισπράτοντας τη θερμή ανταπόκριση του θεατρικού κοινού για ακόμα μία φορά.
«Ποτέ δεν είχα μάθει τι θα πει ‘αγαπώ’ πριν έρθεις εσύ.»
«Σκάβω μέσα μου και κομματιάζω τη μνήμη μου σε κουρέλια.»
Ο «Τζόρνταν», είναι μια μαρτυρία, βασισμένη στην αληθινή ιστορία της κρατούμενης στη φυλακή, παιδοκτόνου και αποτυχημένης αυτόχειρα, Σίρλεϊ Τζόουνς. Η Τζόουνς αποκάλυψε την ιστορία της στη συγγραφέα Άννα Ρέυνολντς, όταν οι δυό τους ήταν συγκρατούμενες (σημ.: η Ρέυνολντς είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη, για φόνο με σφυρί, της κοιμισμένης μητέρας της). Το γεγονός της δολοφονίας ενός βρέφους από τη μητέρα του, που συντάραξε -ως αστυνομικό, δικαστικό και κοινωνιολογικό ρεπορτάζ- την κοινή γνώμη της Μ. Βρετανίας, κατά τη δεκαετία του ’80, μετουσιώθηκε σ’ έναν σπαρακτικό θεατρικό μονόλογο που γρήγορα εντάχθηκε στα «έργα -στοιχήματα» για τις γυναίκες ηθοποιούς όλου του κόσμου.
Όπως έγραψε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος: «Η Σίρλεϊ σκοτώνει το παιδί της κινούμενη, ούτε από εκδίκηση, ούτε από ανέχεια, αλλά από απέραντη αγάπη, θέλοντας μέσα στην απελπισία της να το προστατέψει από µια συναισθηματική περιπέτεια».
Μια σπουδή πάνω στην ψυχολογία της κακοποιημένης γυναίκας που ερμηνεύτηκε μοναδικά από την Μαρίνα Ασλάνογλου και χαρακτηρίστηκε ως «επιτυχημένη υποκριτική ακροβασία», στο σκηνοθετικό πλαίσιο που έθεσε ο Νίκος Μαστοράκης, χωρίς στιγμή να κρίνει την ηρωίδα του και με ανεπιτήδευτη τρυφερότητα. Μια θεατρική στιγμή, που παρ΄όλο το βίαιο περίγραμμά της, έκανε πολλούς γονείς που την παρακολούθησαν να λένε πως η αγάπη για τα παιδιά τους φούντωσε κι η ανάγκη τους να τη δείξουν σ’ αυτά, έγινε ακόμη μεγαλύτερη.
«Σ’ αυτόν τον κόσμο παίρνεις ό,τι μπορείς…»
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ηθοποιός τιμήθηκε με το «Βραβείο Κοινού Αθηνοράματος» (2011) για την ερμηνεία της στον «Τζόρνταν» (2011), αλλά και με τα βραβεία «Μελίνα Μερκούρη» (2010) για την ερμηνεία της στην παράσταση «Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι» (σκην. Σπ. Ευαγγελάτου, Αμφι-θέατρο) και «Κάρολος Κουν» (2014) για τις ερμηνείες της στα έργα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Γειτονιά των Αγγέλων» (σκην. Κ. Τσιάνος, Εθνικό Θέατρο) και «Μεγάλο μας Τσίρκο» (σκην. Σ. Χατζάκης, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος).
Η Σίρλεϊ, που μεγάλωσε σε μια φτωχή οικογένεια, μ’ έναν πατέρα που κακοποιούσε τη μητέρα της, βρίσκει τον έρωτα -και μαζί μια δίοδο διαφυγής- στο πρόσωπο ενός μηχανόβιου εραστή. Η Σίρλεϊ μένει έγκυος κι αυτός δεν αργεί να γίνει βίαιος, χτυπώντας την, εξευτελίζοντάς την και φέρνοντας ακόμη και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι άλλες γυναίκες για να του προσφέρουν ηδονή μπρος στα μάτια της.
Όταν γεννήσει, αποφασίζει να φύγει από κοντά του, όμως η Πρόνοια κι ο πρώην εραστής της, εκτιμώντας πως είναι ηθικά επιλήψιμη και ανίκανη να μεγαλώσει τον 13 μηνών Τζόρνταν, προσπαθούν να τη χωρίσουν από το παιδί της. Μπροστά στο αδιέξοδο και στην πεποίθησή της πως δε μπορεί να ζήσει χωρίς τον Τζόρνταν κι ούτε ο Τζόρνταν χωρίς εκείνη, η Σίρλεϊ στραγγαλίζει το μωρό της, σε μια προσπάθεια να το λυτρώσει απ’ την ίδια του τη δυστυχία, και κάνει μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας. Συλλαμβάνεται, οδηγείται στη φυλακή, στην πτέρυγα των ψυχοπαθών, όπου προσπαθεί ξανά και ξανά να τερματίσει τη ζωή της.
Τώρα, στην αίθουσα αναμονής του δικαστηρίου, η Σίρλεϊ περιμένει την ετυμηγορία των δικαστών για το αποτρόπαιο έγκλημά της. Ευθύνεται, πράγματι, για τον φόνο; Μπορεί, στ’ αλήθεια, να σκοτώσει η αγάπη; Ή είναι, αυτή, από μόνη της, το σημαντικότερο ελαφρυντικό;
«Κοίτα, Τζόρνταν, αυτό είναι φως. Ο Θεός μάς χαμογελάει.»
«Τζόρνταν»
ένα έργο των Άννα Ρέυνολντς και Μόιρα Μπουφίνι
Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης
Απόδοση – Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης
Ερμηνεύει η Μαρίνα Ασλάνογλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Νίκη Κακιρδάκη
Φωτισμοί: Αντώνης Τσεβάς
Έγραψαν για την παράσταση:
«Η νεαρή, προικισμένη, ελπιδοφόρα ρολίστα Μαρίνα Ασλάνογλου, φτιάχνει με μαγιά την έκδηλη, έκπαγλη, λαγαρή σωματικότητά της, ένα ολόκληρο σκηνικό πλάσμα, χοϊκό, ζωντανό, λαϊκό, παλλόμενο από αίσθημα».
Λέανδρος Πολενάκης, Αυγή
«Η Μαρίνα Ασλάνογλου µας εκπλήσσει συνεχώς µε την ωριµότητα της υποκριτικής της προίκας, το τέλειο γλωσσικό όργανο στην εκφορά του, την εξαίσια κίνηση και την απέριττη τεχνική, εξωτερική και εσωτερική, που δύσκολα πράγματα τα κάνει να φτάνουν στην πλατεία ως αυτονόητα και απλά. Χωρίς να νατουραλίζει, χάρη στη σκηνοθεσία, καταγράφει µια ρεαλιστική εμπειρία μέσα σε µια ποιητική έξαψη».
Κώστας Γεωργουσόπουλος, Τα Νέα
«Η Μαρίνα Ασλάνογλου ερμηνεύει με πάθος, ευαισθησία και σπαραγμό τη Σίρλεϊ και, τελικά, κατορθώνει να δώσει στον θεατή όχι μελαγχολία, αλλά ευφορία. Αυτήν που νιώθει κανείς όταν συναντιέται με την τέχνη».
Όλγα Σελλά, Καθημερινή
«Η ερμηνεία της Ασλάνογλου στον σκηνοθετημένο από τον Νίκο Μαστοράκη, απαιτητικότατο, αντλημένο απ’ τη ζωή, σκληρό μονόλογο των Ρέϋνολντς και Μπουφίνι, είναι από τις στιγμές της φετινής θεατρικής σεζόν που δεν πρέπει να χάσετε. Η Μαρίνα Ασλάνογλου βγαίνει απ’ τον εαυτό της και βιώνει στη σκηνή, µε τρόπο αξιοθαύµαστο, το ρόλο αυτού του δυστυχισµένου πλάσµατος του αγγλικού περιθωρίου – ένα παιδί που η ζωή, ο κοινωνικός περίγυρος, οι άνθρωποι που το αγγίζουν – όλοι και όλα – το σπρώχνουν να γίνει µια τσούλα, η οποία καταλήγει Μήδεια. Καθηλωτική! Το ένιωσα να συµβαίνει – κοµµένες ανάσες!».
Γιώργος Σαρηγιάννης, Τα Νέα
«Δεν είναι μόνο η ερμηνεία της καλής ηθοποιού -περσινής νικήτριας του βραβείου “Μελίνα Μερκούρη”- Μαρίνας Ασλάνογλου που κάνει το κοινό να αποχωρεί συγκλονισμένο από την παράσταση “Τζόρνταν”. Είναι και το έργο των Άννα Ρέινολντς και Μόιρα Μπουφίνι, που με ρεαλισμό και σπάνια απλότητα καταφέρνει να μας βάλει στο μυαλό μιας γυναίκας που έκανε ό,τι πιο απεχθές: σκότωσε το μωρό της. Στην πορεία της παράστασης όχι μόνο την κατανοούμε και τη συμπονούμε, αλλά διαπιστώνουμε πως η κοινωνία προσφέρει πλέον όλο και συχνότερα τις ιδανικές συνθήκες για τέτοια περιστατικά, όπως το αληθινό της Σίρλεϊ Τζόουνς».
Έλενα Γαλανοπούλου, Ελευθεροτυπία
«Η ηθοποιός ακροβατεί επιδέξια ανάμεσα στον ρεαλισμό που κυριαρχεί στο κείμενο και σε έναν υπαινικτικό λυρισμό, αποφεύγοντας τις όποιες μελοδραματικές “παγίδες”. Ένα εξαιρετικό δείγμα ατόφιας αποτύπωσης του ανθρώπινου σπαραγμού, απαλλαγμένο από υπερβολικές κορώνες, με άρτια εκφορά του λόγου και κίνηση. Η ερμηνεία της Ασλάνογλου είναι ίσως ο πιο ισχυρός λόγος για να επιλέξει κάποιος αυτή την σκηνική πρόταση».
Κορνήλιος Ρουσάκης, Εξώστης
